تهویه اتاق ایزوله + استانداردها، طراحی و اهمیت آن

بیمارستان ها از دو نوع اتاق ایزوله بهره می برند که بر اساس نوع بیماری و مراقبت های لازمه از بیماران به دو نوع اتاق ایزوله تنفسی و اتاق ایزوله محیطی تقسیم بندی می شوند.

اتاق ایزوله تنفسی (Airborne Isolation Room)

از اتاق ایزوله تنفسی اغلب برای جداسازی بیمارانی که دارای بیماری های عفونی و واگیردار با درصد انتقال نسبتاً بالا هستند استفاده می شود. بیماری هایی با ارگانیسم های آلوده کننده بسیار ریز و کوچک تر از 5 میکرون همانند بیماری آبله مرغان و سل، همچنین بخش هایی که در آن ها نمونه های خلط بیماران نگهداری می شود نیز از اتاق ایزوله تنفسی بهره می برند. 

از مهم ترین تفاوت های اتاق ایزوله تنفسی و اتاق ایزوله محیطی می توان به لزوم برقراری تهویه فشار منفی در اتاق ایزوله تنفسی اشاره کرد. اتاق های ایزوله تنفسی نیاز به تعویض مکرر هوا دارند. در این اتاق ها کاراکنان و همراهان بیمار برای تردد نیاز به حفاظ های تنفسی دارند.

اتاق ایزوله محیطی (Protective Environment Room)

در اتاق ایزوله محیطی بر خلاف اتاق ایزوله تنفسی نیاز به برقراری فشار مثبت می باشد. هوای مورد نیاز در اتاق ایزوله محیطی از طریق هواساز تامین شده و پس از عبور از فیلتر هوا به درون اتاق انتقال می یابد.

 در اتاق ایزوله محیطی مقدار هوای ورودی از دستگاه هواساز نسبت به مقدار هوای خروجی توسط سیستم اگزاست فن بیشتر بوده و سبب ایجاد فشار مثبت در محیط می شود. برخی از بخش ها و یا بیمارانی که از اتاق ایزوله محیطی استفاده می نمایند شامل بیماران دارای بیماری های ایمونولوژیکی مانند ایدز، بیماران سرطانی، اتاق های عمل، اتاق زایمان، اتاق احیاء و … می باشند.